This post is also available in: English (Engels)
.
Criticasters van elektronische muziek beroepen zich er graag op dat dancemuziek geen ‘echte’ muziek is omdat er geen fysieke instrumenten aan te pas komen. Buiten het gegeven dat sommige danceproducenten juist graag met podiumartiesten werken – denk bijvoorbeeld aan Laurent Garnier, Junkie XL en Faithless – bestaat er ook in de house scene discussie over deze samensmelting van techniek en analoog.
Als het puur op compositie aankomt, vergt het maken van klassiek en rock totaal andere inzichten en vaardigheden dan het produceren van de ultieme dancetrack. ‘Traditionele’ componisten zijn aangewezen op een beperkt en bepaald aanbod van geluiden die uit de fysieke instrumenten voortkomen. Het aanbod van elektronische geluiden is schier oneindig! Wie uit dat onbepaald grote, overweldigende spectrum exact die klanken weet te plukken of er zelf nog nieuwe aan toevoegt, en deze voorts perfect in een track kan plaatsen zodat een verhaal ontstaat met een begin en een eind, inclusief een waanzinnige opbouw – nou, daar maak ik met alle liefde een diepe buiging voor.
Smaakkwestie
Persoonlijk ben ik geen grote fan van de meeste kruisbestuivingen die tussen traditioneel en dance ontstaan. Een gitaar in een danceplaat? Ik sla 99 van de 100 keer over. En dat doe ik ook met pan- en dwarsfluiten en synthesizersounds die naar Jean-Michel Jarre hinten. Een huwelijk tussen trompet, saxofoon of piano met dance vind ik in vele gevallen wel geslaagd.
De combi piano en house staat deze week voorop. Oordeel zelf of het wat jou betreft gelukte fusion heeft opgeleverd.