This post is also available in: English (Engels)
Het kan verkeren. Op de dag af twee jaar geleden zat ik in het Zaanse Inntel hotel tegenover de ‘Queen of dark techno’, Nicole Moudaber, en nu kijk ik de Schotse technoheld Harvey McKay in de ogen. Zij draaide op het Hembrugterrein tijdens techno-event Compound, Harvey treedt in dezelfde grote hal op maar nu tijdens het Dockyard Warehouse Festival. En daar houden de overeenkomsten niet op. Net als met Nicole ontspint zich met Harvey een geanimeerd en gepassioneerd gesprek over onze gedeelde liefde voor techno.
Harvey heeft slechts twee uur geslapen voor hij in Zaandam arriveert. Niet dat dit ook maar enigszins bij hem is te bespeuren. Hij oogt monter en fris en praat en gesticuleert met net zo’n energie als terug is te horen in de tracks die hij produceert en de sets die hij neerzet. Want dat is toch wel zijn ‘signature sound’: vlotte, tamelijk uptempo techno met een voorwaartse drive.
Geboren en getogen in Glasgow bevindt hij zich al jaren in het goede gezelschap van stadsgenoten Gary Beck en Orde Meikle, van wie laatstgenoemde samen met Stuart MacMillan het vermaarde duo Slam vormt. “We groeiden allemaal los van elkaar op, in andere wijken. Ik ontmoette Gary door de muziek. Inmiddels is hij een goede vriend.” Een andere collega met wie hij het goed kan vinden en geregeld in een deuk ligt, is Marc Dosem, ‘such a great guy!’.”
Geweldige drummer
Via het draaien in een jeugdclub belandde hij in de techno scene. Hij was toen negentien. Muziek zat echter al vanaf zijn geboorte in zijn poriën. “Mijn vader was een geweldige drummer. Als hij niet achter zijn drumstel zat, trommelde hij overal en altijd met zijn vingers. Op tafel of wat er ook maar voorhanden was. It used to drive my mother mad.”
Zijn ouders zijn op den duur dan ook gescheiden en enkele jaren geleden overleed Harveys vader. Na diens dood vertelde pa McKay’s beste vriend: ‘Je hebben je altijd gesteund. Vaak zat je boven op je kamer en hoorden we constant keihard ‘boom-boom-boom’ naar beneden dreunen, maar ze hebben je altijd je gang laten gaan’. Daar is Harvey nog steeds dankbaar voor en een van zijn meest recente releases, The Mad Drummer, is dan ook een eerbetoon aan zijn verwekker.
Substitute Child
Toen hij net kennismaakte met de rave scene hield Harvey wel van een fijn feestje, waarbij hij diverse versnaperingen niet schuwde. Tegenwoordig is zijn leven zo druk dat hij nauwelijks nog alcohol drinkt of anderszins tot zich neemt. “Only on special occasions. Anders zou ik dit bestaan niet volhouden.” Harvey lacht: Ik lijd aan een permanent slaaptekort.”
Omdat Harvey’s (internationale) gigs veelal in het weekend plaatsvinden, probeert hij door de week, als hij thuis is bij zijn border collie Beau, gezond te leven. “Die hond is mijn subsitute child”, grapt hij. Hoewel, grap? “Soms voel ik me schuldig als ik weer wegga. Gelukkig heb ik tegenwoordig een goede dog sitter gevonden, met een groot huis, waar Beau met veel plezier heengaat.” Op de vraag of hij een gezin mist, reageert hij stellig en oprecht: “Nee! Het is goed zo. Ik heb al met al een enorm goed leven. Ik heb een prachtige flat, ik geniet van mijn muziek, ik ben heerlijk onafhankelijk en kan doen wat ik wil. I’m really happy with the way things are going. I enjoy life!”
Groove
Zijn sound wordt buiten energiek, ook wel beschreven als donker met een groove. Harvey speelt graag met nieuwe gear en fröbelt er net zolang mee tot hij de apparatuur begrijpt. Hij is dan ook autodidact sinds zijn eerste draaitafel, die hij in 1990 als kerstcadeau kreeg. Het duurde tot Kerstmis 1991 tot hij de gelukkige bezitter van een tweede exemplaar was. Een mengpaneel spaarde hij in de tussentijd zelf bij elkaar.
Als gisteren
Inmiddels is hij natuurlijk allang in het bezit van een eigen huis met een goed uitgeruste studio. Vaak zit hij er alleen, maar ook vrienden hangen er graag rond. “De eerste periode zaten we samen te blowen terwijl ik produceerde. Dat ging jaren zo.” Een van zijn vrienden, Steven, grapt nog steeds steevast dat hij ook credit verdient voor bepaalde tracks. Het geintje is een soort running gag tussen de twee vrienden. Vanwege drukke bestaan en het veranderde leven” van zijn mate zien Steven en Harvey elkaar niet zo vaak meer, maar: “Als we weer bij elkaar zijn, is het altijd als gisteren.”
Gigantische knal
De recente globale ontwikkelingen raken hem. “Er is veel scary stuff aan de gang. Ongeveer drie maanden na de aanslagen in Parijs was ik op een gig – ik laat in het midden in welke club dat was – waar tijdens mijn set buiten ineens een gigantische knal was te horen. Je merkte meteen de paniek in de zaal. Natuurlijk schrok ik ook even maar ik bleef gelukkig rustig. Uiteindelijk weet ik nog steeds niet wat het voor geluid is geweest, maar de avond is alsnog goed verlopen. Ik heb het er later nog eens met Gary (Beck) over gehad. Hij had zeven weken voor de aanslagen nog in het Bataclan theater in Parijs gedraaid.”
Ander level van cool
Muzikaal gaat Harvey Harvey geregeld een samenwerking met andere producers aan, zoals bijvoorbeeld Jay Lumen. Dat gaat echter meestal op afstand; hij zit niet vaak fysiek met een ander in de studio te produceren. Voor zijn eigen muzikale ontwikkeling is Slam van grote invloed geweest. “Zij zijn degenen die een fantastische underground scene in Glasgow hebben gecreëerd. Zij hebben die scene letterlijk opgebouwd. Toen ik hen de eerste keer zag, dacht ik meteen: “Wow, dit is een ander level van cool. Dit wil ik ook!” Hij glimlacht bij die herinnering. “Het lijkt wel een ander leven: toen ik nog naast hen stond te kijken hoe ze achter de draaitafels te keer gingen. Het is geweldig dat we nu vrienden zijn en dat ik hun support heb.” Waarom denkt hij dat Glasgow zoveel getalenteerde techno-producers voortbrengt? “Dat komt door het bier en whisky”, knipoogt hij. Met dat in het achterhoofd is het wellicht niet vreemd dat Harvey’s 23-jarige broer Ryan onder de naam Skiver inmiddels ook als techno-producer en dj aan de weg timmert en net als Harvey, onder meer bij Drumcode zijn tracks releast.
Dockyard Warehouse Festival
Nog geen twee uur na het interview, op het Dockyard Warehouse Festival, begint Harvey in een pikdonkere loods te draaien voor het binnenkomende publiek. Het is dan pas 13:00 uur. Anderhalf uur later, tegen het einde van zijn set is de zaal hutjemutje vol. Zijn energieke sound heeft het in no time gewonnen van de aantrekkelijke lentezon buiten. Harvey is tevreden maar ook een beetje teleurgesteld. Hij heeft inmiddels vernomen dat Egbert het door de griep niet gaat redden en had graag wat later in diens plek geprogrammeerd gestaan.
De afgelopen jaren waren als een ritje in een achtbaan, besluit Harvey. “De eerste anderhalf jaar waren als een wervelwind. Alles ging zo snel, ineens kwamen het succes en de erkenning er in volle vaart aan. Inmiddels heb ik het net zo druk als toen maar zit ik lekker in the swing of things. Het is mentaal minder hectisch – ik heb me aan deze levensstijl aangepast.” Het resultaat is terug te horen in zijn jongste track, The Chase.
Meer Harvey McKay?
Dit interview is oorspronkelijk in april 2016 gepubliceerd op DJMag.nl.