This post is also available in: English (Engels)
Toen ik in 2014 de kans kreeg om de Amerikaanse trance dj/producer Markus Schulz te interviewen, greep ik deze met beide handen aan. Zijn naam staat helemaal aan de top, samen met Armin van Buuren, Tiësto en Fedde Le Grand. Ferry Corsten beschouwt hij als zijn beste maatje.
Hij is net jarig geweest maar daar wordt Markus Schulz (39) liever niet aan herinnerd. “Ik ben na mijn 21ste gestopt met tellen”, lacht hij. Toch kwam hij niet onder een feestje uit. Integendeel, overal waar hij dat weekend optrad, in Miami, New York en Los Angeles, stond een taart voor hem klaar. Met als pre dat in zijn hometown in Florida vrienden en familie met hem mee konden vieren. Voor zijn nieuwe levensjaar heeft hij een mooi doel voor ogen: “Ik wil de fun terug in de trance.” Het deze maand uitgekomen album Scream 2 is daar een sprankelend voorbeeld van.
Miami werd overigens pas na diverse omzwervingen zijn thuisbasis. Geboren in een kleine Duitse provinciestad verhuisde Markus op zijn dertiende met zijn moeder en stiefvader naar Boston. Het was een behoorlijk cultuurschok voor de tiener. High school viel niet mee. “Bovendien is Boston een zogenoemde blue collar-stad, veel mensen werken er in fabrieken, en ik ben enorm creatief. Uiteindelijk zat ik vooral uren naar de radio te luisteren. Mijn favoriete station was Kiss 108. Daarnaast is Boston een collegestad dus waren er veel studentenstations.” Markus voelde zich steeds meer aangetrokken tot breakdancemuziek. Op internet is een filmpje terug te vinden waarop hij onlangs nog even zijn danskunsten op dat gebied vertoonde, gefilmd door bevriend dj Ferry Corsten. Met de breakdance kwam het vinyl en het onvermijdelijk scratchen. Alleen ontbrak het aan goede feestjes.
Roeping
Eind jaren tachtig besloten Markus en zijn ‘crew’, zoals hij zijn vrienden van toen steevast betitelt, om dan maar zelf een feest te geven. De locatie was een ontvangstruimte in een hotel. “We maakten flyers en zouden om de beurt dj’en.” Ze hadden geen grote verwachtingen maar op de bewuste avond was de zaal compleet vol. De andere beoogde dj’s durfden plots niet meer en er zat voor Markus niets anders op dan zelf de honneurs waar te nemen. “Ik kroop achter de draaitafels en ben daar de hele avond blijven staan. En het gevoel dat me overviel! Plots wist ik het: dit is mijn roeping. Ik had me nog nooit zo goed gevoeld!” Hij lacht: “Het was meteen mijn eerste openings- en tegelijkertijd sluitingsset.”
De hotelmanager raakte in de loop van de avond geïntrigeerd door de enorme drukte in die verhuurde zaal. “Hij wilde weten what the fuss was.” Nog diezelfde avond bood hij Markus een baan als dj aan. Vanuit die positie ontmoette de nieuwbakken plaatjesdraaier andere club-dj’s. “Zij zeiden: ‘Als je wilt weten wat goede muziek is, moet je de gay scene in’. Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Die eerste avond in een gay club, wow, I was blown away. Ik was meteen verliefd op de muziek!”
Zijn werk dwong hem er eveneens toe om zelf op zoek naar vinyl te gaan. De platen die hij zocht, trof je echter alleen in Europa aan. “Je kon natuurlijk niets online bestellen, dus bouwde je een telefonische relatie op met een verkoper van een bepaalde Europese platenzaak. Zo kocht je voor honderd dollar een stapel platen, met het risico dat er maar vijf tracks bij zaten waar je wat aan had. Maar àls je ze dan vond: magisch!” De eerste house track die hij aanschafte, was Groove On van Yo Yo Honey, de dj Pierre remix. “A wonderful track. Die track belichaamde wie ik op dat moment was. De monotone groove, de mooie vocal. Die plaat is voor mij nog steeds heel speciaal.
Rave scene
Via via belandde Markus rond zijn negentiende in Phoenix, Arizona. Daar ging hij als dj aan de slag in gay club The Works. “Het was tegelijkertijd het begin van de rave scene. De eigenaren van de club waar ik werkte, wilden die sfeer graag integreren met de gay scene. Dat was het begin van een uitbundige tijd met drag queens, een complete freakshow, kortom: opnieuw magisch”, mijmert Markus er lustig op los. Hij vertelt duidelijk graag en veel anekdotes. In deze periode viel zijn oor op de Duitse trance sound. Markus noemt het een golden time. Hij draaide elke vrijdag-, zaterdag- en zondagavond van begin tot eind. “Hier heb ik mijn dj-skills geperfectioneerd. Zo leerde ik om groovy te openen, tijdens peak hour wat commerciëler te draaien en kon ik met weirde tracks eindigen.” In de club zat tevens een studio waar hij ’s avonds zelf met een keyboard aan de slag ging. Tot hij het idee had dat hij in zijn eentje in cirkeltjes ronddraaide. Het was tijd voor verandering van omgeving en spijs.
Onverschrokken trok Markus de stoute schoenen aan en toog naar Londen. Hier huurde hij een kleine ruimte in een gezamenlijk studiocomplex. “Links van me zat een drum & bass-producer, boom-boom-boom, en rechts een rockband, bij wijze van spreken. En bij weer een ander knalde trance uit de speakers. Met die klanken ben ik gaan experimenteren. Omdat ik in die tijd ook John Digweed ontmoette, belandde ik al snel bij het Bedrock label. En omdat ik veel tijd aan Coldharbour Lane in Londen doorbracht, heb ik daar later de naam van mijn eigen label van gemaakt.”
Miami
Met de komst van internet opende zich ook voor Markus de mogelijkheid om zich waar hij maar wilde te vestigen. Zijn hart ging uit naar de Verenigde Staten maar dan wel naar een warme plek. “I fell in love with Miami. Die stad zindert van de muziek. De ontwikkeling is er razendsnel gegaan, van strandfeesten met vijfduizend mensen toen tot stadionfeesten nu. Om daar onderdeel van uit te maken, is fantastisch.” Dat enthousiasme om een bijdrage te kunnen leveren – of ‘mogen’ leveren, zoals hij zelf zegt – aan de muzikale revolutie die EDM behelst, doorspekt zijn hele relaas.
Uit Miami is hij nooit meer weggegaan. Zijn familie woont er, zijn vrienden. Het is de thuisbasis van waaruit hij de wereld beziet. Inmiddels is hij er tevens trotse eigenaar van een club, maar daar is hij helaas maar weinig te vinden. “Ik begin vond ik het amazing, mijn eigen club. Maar na twee weken kwam ik er al achter dat ik geen tijd heb om zelfs maar de dj’s te horen die er draaien. Ik ben tweehonderd dagen per jaar onderweg, dus heb een capabele manager aangesteld. Elke maand krijg ik keurig een verslagje opgestuurd.”
New World Punx
Samen met Ferry Corsten werkt de nummer 21 van de Dj Mag DJ-Top 100 nu aan een nieuw project, New World Punx. Dit is een duoset waarmee de twee eind 2013 Roseland New York uitverkocht kregen. “Ferry en ik doen al jaren gigs op dezelfde events. Zo stonden we samen op Godskitchen in Birmingham 2012. We mochten de avond invullen hoe we wilden. In plaats van na elkaar te draaien, zijn we B2B aan de slag gegaan. Iedereen vond het te gek! Toen we elkaar twee jaar geleden in het vliegtuig naar Ibiza tegenkwamen, vroegen we ons af waarom we nog nooit samen een track hadden gemaakt. Uiteindelijk is daaruit New World Punx ontstaan.”
Overigens houdt hij niet zo van de etiketjes die op de diverse dancestromingen worden toegepast. “Back in the day had je alleen house en trance. Ik doe gewoon wat ik voel en laat het graag aan anderen over om daar een label op te plakken.” Wel heeft hij zich een doel gesteld: “Ik wil de fun terug in de trance. Het genre was een paar jaar geleden te serieus: je hebt een love song, een break, een voorspelbare opbouw, een vocal… Daarvoor ben ik niet in de scene gekomen.”
De sterke drang tot luchthartigheid in zijn sets komt voort uit een optreden van The Cure dat hij ooit bezocht. “Ik ben een grote fan, maar toen ik dat concert verliet, was ik hartstikke depressief. Het is mijn grote streven dat mensen nooit neerslachtig mijn optredens verlaten! Ik hoop dat ze er juist een relaxed en optimistisch gevoel aan overhouden.”
Dit artikel is oorspronkelijk op maandag 10 maart 2014 op DJMag.nl gepubliceerd.