This post is also available in: English (Engels)
Deze week in de serie MY FIRST GIG de Nederlandse housepionier Marcel Bakker a.k.a. Marcello. Zijn leven stond altijd al in het teken van de muziek. “Precies zoals ik het wilde: de pick-ups richting publiek.”
“Ik ben al van kind af aan dagelijks bezig met alsmaar muziek luisteren. Dat doe ik nog steeds. Zowel uit passie, maar tegenwoordig bij gebrek aan werk ook als bezigheidstherapie. Ik heb bijvoorbeeld net een mix met allemaal onlangs gereleasete muziek gemaakt.”
Pick-up
“Hoe dan ook, op mijn zesde mocht ik van mijn moeder al af en toe singles kopen. Dat was in 1986. We hadden thuis een pick-up waarop ik ze kon draaien. Uiteraard luisterde ik op de radio naar The Beatles, Creedence Clearwater Revival en eigenlijk van alles. Mijn eerste elpee was “The Best of The Osmonds“ en mijn tweede een live-dubbelaar: “Revolution of the Mind“ van James Brown. Op een of andere manier zie ik in deze volgorde ook op een soort symbolische manier mijn eigen muzikale ontwikkeling terug… Osmonds en dan James Brown.”
Pakhuis in de tuin
“Ik groeide op in Haarlem en waar andere mensen een schuur of tuinhuis hadden, was ons tuinhuis eerder een pakhuis. Het was zeker acht keer zo groot als de gemiddelde schuur. Begin jaren zeventig gaven mijn ouders feestjes voor hun vrienden in dat pakhuis. Ze waren met een man of twintig, dertig. En echt met alles erop en eraan: spiegels, een rookmachine en een artiest die in zijn onderbroek op de grond een kunstwerk zat te maken. De buren brachten een tweede pick-up mee en samen met die van ons stond het geheel gebroederlijk op de grond. Twee versterkertjes ernaast, de ene in en de andere out. Het was het hippietijdperk.” (lacht)
Geen hippies
“Nee, mijn ouders waren geen hippies, ze hadden simpelweg enorm uiteenlopende vrienden. Die feesten waren dus een goede leerschool voor me. Ook muzikaal. Tegen de tijd dat ik tien was, had ik een behoorlijke collectie aan singles en elpees opgebouwd. Het was vooral disco wat de klok sloeg. Ook werd op die feesten veel Zuid-Amerikaanse muziek gedraaid, vooral Max Woiski Junior. Daarnaast kwamen de bekende “That’s Soul Compilaties” voorbij. Deel 1 was de grote favoriet.”
Groot compliment
“En zo beland ik bij mijn eerste echte gig. Op een dag zeiden mensen over het muzikale onderdeel van het feest: ‘Laat Marcel dat maar doen, die kan dat goed’. Als je de eerste keer een groot compliment krijgt over iets wat je goed kunt, een vaardigheid die je kennelijk bezit, dan doet dat wat met je.”
Familiaire sfeer
“Samen met mijn broertje ging ik aan de slag. Ik had een complete lijst uitgetypt met alle platen die ik had en begon fanatiek te draaien. Het ging allemaal in zo’n familiaire sfeer dat het vanzelf ging. De dagen na zo’n feest bleef de apparatuur staan en ging ik met de kinderen in de buurt in het pakhuis spelen. Natuurlijk stond ik dan ook te draaien. Soms kwamen een paar meiden een plaatje aanvragen, maar dat vond ik helemaal niks. Ik wilde op mijn manier mijn eigen plaatjes draaien.”
Schreeuwend duur
“In 1972/73 ging ik naar de middelbare school. Al snel stond ik daar ook op klassenfeesten te draaien. Vanaf mijn zestiende draaide ik ook steeds vaker op feestjes bij mensen thuis. Disco, maar later, in de vroege eighties, kwamen daar natuurlijk ook New Order, Prince, Human League en Kraftwerk bij. En ook Giorgio Moroder, Madonna en George Michael. Verder kocht ik heel veel ‘import’, zoals we dat noemden. Inclusief onbekende 12 inches. Het ging soms ook wat meer de popkant uit. Ik woonde in Haarlem-Noord en daar haalde ik jarenlang mijn muziek, maar toen ik wat ouder werd, ging ik ook naar ‘de stad’ om door platenzaken te struinen. Dat was al heel wat.” (lacht) “Al snel volgden Amsterdam en Zaandam. Platen waren destijds trouwens schreeuwend duur.”
Technics
“Ik oefende me thuis intussen suf en op mijn achttiende kocht ik mijn eerste Technics-set. Dat was een bekroond ontwerp met de bekende schuif. Ik heb die twee Technics-draaitafels nog steeds en ze doen het ook nog!” (lacht)
Donkere hoek
“Ook heb ik talloze drive-in shows gedaan. Daar werd je als dj in een donkere hoek weggestopt, liefst ook nog met de rug naar het publiek. Het vinyl diende als buffer. Iets met dronkenschap, bier gooien en vechtpartijtjes. Zo bleef de apparatuur beschermd. Meestal draaide ik Top 40, een beetje new wave en soms waren er bandjes.”
Mixen
“De meeste dj’s in die tijd praatten de platen aan elkaar, maar ik heb nooit met een microfoon gewerkt. Ik oefende thuis al zoveel mogelijk met mixen. Ook speelde ik op een gegeven moment, toen de hiphop z’n intrede deed, wat met de backspin en scratchen maar uiteindelijk was dat niet mijn ding. Ik wilde niet dat de techniek de muziek bepaalt of zelfs bederft. Voor mij draaide het toen al allereerst om de muziek. Al dat onnodig aan knoppen draaien…”
Tweede familie
“In 1980 ging ik bij platenzaak Boudisque in Amsterdam werken. Dat werd mijn tweede familie. Ik was verantwoordelijk voor de dance-afdeling. Natuurlijk kon je ook wel wat jazz en reggae in mijn departement vinden maar al snel lag de nadruk steeds meer op elektronische muziek.”
Je-van-hét
“Naast de drive-ins heb ik vanaf mijn negentiende wekelijks bij Tamberlain in Haarlem gedraaid. Vanaf mijn zestiende ging ik er al stappen en stond dan altijd naast de dj om te kijken wat-ie deed. Die tent was destijds helemaal je-van-hét. Ook draaide ik bij de Flora Palace in Amsterdam en in Maassluis in een venue die Downtown heette. Dat waren op dat moment dé belangrijkste zaken waar house of beter gezegd, elektronische muziek, werd gedraaid.”
Obscure Belgische platen
“Op dat moment had ik nog geen idee hoe ik een set moest opbouwen. Ik zou de vrijdagavond van dj Jeffrey (Savelsbergh) overnemen. In die tijd moest je het met de huiscollectie doen die door verschillende dj’s was gekocht. Jeffrey was nogal eigengereid en kwam altijd met obscure Belgische platen aanzetten. Vaak vonden de mensen het helemaal niks. Ik vond het echter een uitdaging om met zijn platen aan de slag te gaan. Ik draaide dus al zijn bij het publiek bekende nummers. Hier heb ik geleerd hoe het is om een tent leeg te zien lopen.” (lacht) “In dit kader heb ik van oude leermeesters een geweldig inzicht geleerd: je moet een kikker niet in heet water gooien, want dan springt-ie eruit. Je begint met koud water en warmt langzaam op. Kortom: nooit je kruit te vroeg verschieten.”
Spanningsboog
“Mijn eerste grote gig was voor de studentensociëteit Minerva in Leiden. Dat was in 1984. Bij Minerva stond ik voor het eerst op een podium voor vijfduizend (!) man en keek zó de zaal in. Precies zoals ik het wilde: de pick-ups richting publiek. Zo kun je meer contact met de mensen maken. Vervolgens ging ik drie uur aan de slag. Hier heb ik voor het eerste geprobeerd een echte spanningsboog te creëren. Dus niet gewoon al mijn plaatjes draaien maar echt opbouwen.”
Italo
“In 1986/87 hoorde ik voor het eerst house. Het begon met Italo, dat was de tussensprong naar de house. Vervolgens kwam de eerste house uit Chicago en Detroit. Damn, wat een openbaring!”
Club iT
“Tegelijkertijd draaide ik in Zandvoort en bij Bell’s Club in Amstelveen. Bovendien ging ik (inter)nationaal van gig naar gig. Ondertussen ging ik zelf ook meer stappen, vaak in de RoXY. Tot ik er in 1989 even klaar mee was. Ik heb mijn boeltje gepakt en ben zeven weken met een vriend door de Verenigde Staten gaan reizen. Ik was nog maar net terug toen een vriend, Robert Broekhof, van Club iT belde. “Marcel, Manfred (Langer, eigenaar iT) wil graag de vrijdag, zaterdag en zondag uitbreiden naar de donderdag. Zou jij ons daarmee willen helpen?’ Ik antwoordde dat ik wilde stoppen maar dat ik wel een maandje of zo bij wilde springen.”
Divers pluimage
“De donderdagavond was de studentenavond. Op die avond draaide ik vooral deephouse en New York house. Niet te heftig, lekker makkelijk. Vervolgens ging ik ook op zondag aan de bak. Het publiek was van divers pluimage, van lowlifes, criminelen en prostituees tot bankdirecteuren en advocaten. Een bijzonder gezelschap. Op de eerste zondag waren er zo’n honderd mensen. Nogal karig voor een zaal voor dertienhonderd. Het werden er echter elke dag meer, van honderdvijftig naar driehonderd enzovoort.”
Concullega Dimitri
“De jaren tachtig werden gekenmerkt door duisternis, de Koude Oorlog en economische malaise. Toen waren daar de jaren negentig. Het leven leek weer zonniger. In de loop van dat decennium werd alles weer leuker. Op muzikaal gebied gebeurde zoveel bijzonders dat ik er weer zin in kreeg. Ik woonde inmiddels in hartje Amsterdam en produceerde steeds vaker muziek met anderen. Daarnaast ging ik met mijn concullega Dimitri ‘van de RoXY’ samen naar Londen om nieuwe muziek te scoren. Het was een toptijd.”
Beetje moe
“In 2002 werd ik veertig. Op die verjaardag heb ik besloten en dat ook uitgesproken dat ik niet meer tot zo laat wilde draaien. Ik stond natuurlijk avond na avond op Rush en Chemistry in Club Escape. Ik was op dat moment een van de oudsten die nog draaiden. Enkele anderen waren Dimitri, Remy en Joost van Bellen. Daarnaast werd ik op straat telkens aangesproken en daar werd ik wel een beetje moe van. Een breekpunt was toch wel toen ik op Dance Valley zo’n tweehonderd (!) keer op één dag met iemand op de foto ‘moest’. Dat was overigens in 1996/97; ik werd geleefd. Iedereen wou alsmaar wat van me. Ze willen die foto, of op de gastenlijst, of met je naar bed, je kunt het zo gek niet verzinnen. Bovendien brak al dat reizen me op.”
Idealist pur sang
“Iets anders wat speelde, is dat ik er wel eens op werd aangesproken dat het altijd om Dimitri, Remy en mij ging. Ik ben een idealist pur sang en was het daarmee eens. Ik wilde ook graag ruimte aan anderen bieden. Ik heb nooit gedacht: ‘Als ik maar zo lang mogelijk in the picture kan blijven’. Succes was nooit de drijfveer.”
Nieuwe generaties
“In 2002 vond ik het dus wel mooi geweest. Dat is nu dertig jaar geleden. Ik kreeg steeds meer de drive om de scene te delen met de nieuwe generatie jongens en meisjes. Het was tijd om anderen de kans te geven. Ik kende destijds een redacteur bij De Wereld Draait Door. Hij was er vaak bij als ik ergens draaide. Als ze in het programma een item over dance of house hadden, belde hij me steevast met de vraag of ik er in de show iets over wilde komen zeggen. Ik antwoordde altijd dat hij beter een jonger iemand kon vragen, bijvoorbeeld Don Diablo of zo. Dit zei ik niet uit dedain, het is gewoon tijd voor anderen.”
Succes is geen doel
“In realiteit ben ik nooit gestopt. Ik ben de afgelopen dertig jaar nog steeds dagelijks met muziek bezig. Wat dat betreft, is er sinds mijn zesde niets veranderd.” (lacht) “Ook heb ik nog heel veel gedraaid in al die jaren. En je vraagt of ik nog een tip voor upcoming dj’s heb? Daar kan ik kort over zijn: blijf bij jezelf en laat succes niet je doel zijn.”
“Wat de toekomst betreft, droom ik niet van een huisje in Thailand of zo. Ik wil het liefst in Amsterdam blijven. Natuurlijk wil ik ook blijven draaien, maar ik hoef niet per se in de dj-booth te sterven, hoor.” (lacht)
Dit interview met Marcello is oorspronkelijk in mei 2021 gepubliceerd op This Is Our House.
Wie is Marcello?
Marcello behoeft geen introductie. Hij is het levende bewijs van wat het vak van een DJ inhoudt. Meer dan dertig jaar serieus draaien, en nog steeds aan de top. Het unieke aan Marcello is dat hij in elke nieuwe gig nog net zoveel uitdaging vindt als in zijn eerste. Deze man heeft charisma in elke vezel van zijn lijf, en met zijn vermogen om de perfecte sfeer te creëren, maakt hij elk feest compleet.
Marcello heeft vele Nederlandse clubs op de internationale danskaart gezet. Zijn roem begon met de opkomst van de rave-cultuur in 1990, toen hij zijn legendarische zondagresidentie begon in de iT-club in Amsterdam. Hij transformeerde deze Top 40-georiënteerde plek in het belangrijkste house-tempel van Nederland, waarvoor mensen uit heel Europa in de rij stonden. Een ster was geboren.
Met zijn zaterdagresidentie in de Waakzaamheid zette Marcello ook deze club op de kaart. Hier ontmoette hij Eelko Anceaux, destijds de creatief directeur van de Waakzaamheid. Toen wisten ze nog niet dat hun samenwerking het gezicht van de Nederlandse clubcultuur zou veranderen.
Marcello en Eelco brachten in maart 1995 Chemistry naar het Amsterdamse nachtleven. Zonder concessies te doen, werd housemuziek toegankelijker dan ooit, vooral dankzij Marcello’s open benadering van muziek. Chemistry was de eerste club waar house en techno samenkwamen tot wat we nu Tech-House noemen. Chemistry domineert nog steeds de Nederlandse scene.
Enkele internationale clubs: Twilo (New York), Rex Club (Parijs), Haoman 17 (Jeruzalem), Allenby 58 (Tel Aviv), The End (Londen), Space, Pacha, Amnesia, Privilege/Ku (Ibiza), Opium Garden (Miami), U Turn (Sao Paulo), E-Werk, WMF (Berlijn).
Enkele festivals: Dance Valley, Extrema, Impulz, Sensation, 4 Elements, Fast Forward Parade, New Frontier, Racism Beat It, Mysteryland, I Love Techno, Beach Bop, Lowlands.
Enkele feiten: Marcello co-organiseerde twee wekelijkse clubavonden in Escape Venue, Amsterdam (Rush en Chemistry). Chemistry werd zeven jaar op rij genomineerd als ‘Beste Nederlandse Clubavond’ en won zes keer. Marcello werd drie jaar op rij genomineerd als ‘Beste Nederlandse Club DJ’ en won twee keer. In 2002 ontving Marcello de ‘Lifetime Achievement Award’ bij de LSDA.
Meer Marcello?
Meer First Gigs? Check ze hier allemaal!
