This post is also available in: English (Engels)
Houselegende Paul Oakenfold droomt van het starten van de Amerikaanse dancerevolutie
"Deep house is the next big thing"
Paul Oakenfold (49) is een man van weinig woorden. Dat was althans op basis van research de verwachting toen ik hem uitgebreid in Amsterdam kreeg te spreken. Het tegendeel blijkt waar: hij is vriendelijk en toegankelijk, nog altijd enorm bevlogen en zoekt naarstig naar nieuwe muzikale uitdagingen. Die uitdaging ligt vooral in de Verenigde Staten waar de Brit al jaren woont. “Elektronische dansmuziek staat daar nog in de kinderschoenen. Mainstream viert daar hoogtij, pas daarna volgt de verdieping.”
Om het ijs te breken, legt ik deze pionier uit de dance scene een aantal dilemma’s voor. Europa of the States? Gedecideerd steekt Paul Oakenfold van wal: “Als het om muziek gaat, kies ik altijd voor Europa. Europeanen staan meer open voor nieuwe muziek, zijn creatiever en meer ‘cutting edge’. En er zijn veel betere radiostations!”
“Ik mis de bezoekjes aan platenzaken"
Met een muzikant als vader groeide Paul Oakenfold op met diverse muziekgenres. Vooral bands hadden zijn interesse. Nadat hij in het underground circuit – op zogenoemde illegale M25 raves in Londen – begon te draaien, belandde hij al snel als producer bij gerenommeerde bands als The Cure, Culture Beat, de Red Hot Chilli Peppers en U2. Uit die tijd komt ook zijn voorliefde voor Run DMC en Public Enemy voort. Mijn persoonlijke held werd hij met zijn ongekend geweldige remix van Unfinished Sympathy van Massive Attack. Hiermee geconfronteerd, beginnen zijn ogen genoeglijk te gloeien waarmee naadloos het volgende dilemma wordt ingeleid: vinyl of digitaal? Zonder een seconde twijfel: “Vinyl! Vinyl heeft een warme sound, de kraakjes geven wat extra’s.” Mijmerend: “Ik mis de bezoekjes aan platenzaken, achterin de zaak staan, wachten tot je een track kon beluisteren. Amsterdam heeft trouwens de beste platenzaak ter wereld. Welke? Ja, dat pareltje houd ik natuurlijk lekker voor mezelf. Je komt er de uitzonderlijkste exemplaren tegen. Ik fietste op een dag door Amsterdam en vond bij die geweldige zaak een bootleg van een show die ik met Madonna heb gedaan. Een gast uit Napels had het opgenomen en geperst op vinyl en ik liep er tegenaan. Ongelooflijk. Uiteindelijk heb ik ‘m Madonna cadeau gedaan.”
Oldskool platen
Later in het gesprek illustreert hij nogmaals op weergaloze wijze zijn niet aflatende liefde voor oldskool platen. “Toen ik vanuit Londen naar Los Angeles verhuisde, heb ik al mijn vinyl keurig in dozen ingepakt, deze nauwkeurig gelabeld en die informatie op een lijst verzameld. Dat briefje zocht ik natuurlijk toen ik alles weer uit wilde pakken en, je ziet de bui al hangen, het was kwijt. Hmm, tja, wat te doen? Dan maar één voor één alles uitpakken en opnieuw gaan indelen. Ik ben echter nooit verder dan de derde doos van de tweehonderdvijftig(!) gekomen. Telkens stuitte ik weer op een track waarvan ik was vergeten dat ik hem heb en wilde hem even horen. En toen nog één en nog één…”
"Ik mis de soul"
On tour draait Paul Oakenfold nauwelijks meer vinyl. “Ik heb echt respect voor Sven Väth. Hij draait al dertig jaar grotendeels met platen. Ik vind het persoonlijk qua reizen tegenwoordig toch wel relaxed om met usb-sticks te werken. Scheelt een hoop gesjouw. Het nadeel van digitaal is dat er elke dag duizenden tracks worden uitgebracht. Het zoeken van muziek voelt klinisch. Ik mis de soul.” Dat onderstreept meteen hoe de grondlegger van de dance het verschil tussen de dance generatie van heden en de ‘hippies van de jaren negentig’ ziet: “De huidige generatie wil alles nu, direct. Dat heeft niets meer met muziek te maken.” Overigens verlangt hij niet terug naar tijden van weleer. Hij omarmt verandering, het houdt hem levend. Met een big smile: “Ik heb het hoogstens in de pub met mijn maten nog wel eens over vroeger. Liggen we helemaal in een deuk over die tijd dat ik van het podium viel of zo.”
Tussen produceren en dj-en kan Paul Oakenfold niet kiezen.“Ze zijn beide buitengewoon speciaal. Het is heerlijk om met een blanco canvas in de studio aan het werk te gaan en er helemaal opgewonden uit te komen met het gevoel: ‘This is it! Nu hebben we een diamant in handen’. Die momentopname, dat gevoel, is onbeschrijflijk.”
Droom
Op 9 augustus komt Paul’s nieuwe dubbelaar We Are Planet Perfecto, Vol. 3 – Vegas To Ibiza op zijn eigen label Perfecto Records uit. Welke van deze schijfjes heeft zijn voorkeur? “Ik heb geen voorkeur. Ik heb wel een sterke mening over het verschil tussen de twee; dat is het tempo. Ze vormen samen een reis. Ik begin met een sound die populair is in Amerika – ze beginnen daar net met house – en ik eindig op cd 2 met een in Europa meer gewaardeerde sound.” Hij staat te popelen om in de VS aan de slag te gaan en house naar een ander niveau te tillen. Zijn droom is er een band cq act te vinden zoals de Chemical Brothers, Underworld, Prodigy of Fat Boy Slim, die een brug slaat tussen dance en andere genres. “Dat heb ik in Amerika nog niet gezien. Ook is er nog geen grote Amerikaanse dj opgestaan, ik ben er nog geen Armin van Buuren tegengekomen. Europese dj’s domineren nog steeds de scene. Een nieuwe act, dat is wat Amerika nodig heeft.” Overigens heeft hij een duidelijk idee over hoe house zich in het algemeen op korte termijn zal ontwikkelen: “Deep house is the next big thing.”
Chefkok
Het gehele jaar door reist Paul Oakenfold de hele wereld over. Alleen in januari en februari is hij steevast thuis in the city of angels. Daar ligt zijn interesse op dit moment bij het luisteren naar soundtracks van films en zit hij veel in de studio. Daarnaast houdt hij thuis geen pool parties maar verzamelt hij graag gelijkgestemde geesten om zich heen in denktanks. Of hij, die zelf overigens chef-kok in de haute cuisine is, dan zelf kookt? “Nee, dan huur ik catering in.” Heel veel over zijn privéleven laat hij niet los. “Ik ben zoveel onderweg en deel al zo’n groot stuk van mijn persoonlijke leven, dat ik thuis nodig heb om alleen op mezelf tot rust te komen.” Wel wil hij kwijt wat hij vanavond zou doen als de wereld morgen zou vergaan. “Natuurlijk ben ik dan bij mijn familie en vrienden.” Met een grijns: “En ik word waarschijnlijk stomdronken.”
Dat hij niet vies is van een feestje komt ook tot uitdrukking als hij gekscherend vertelt hoe hij fit blijft, gezien het feit dat hij op 30 augustus de vijftig aantikt en zijn bestaan nu eenmaal geen negen tot vijf baan behelst. Breeduit lachend: “Gewoon veel bier drinken.” Dan serieus en gepassioneerd: “Ik slik veel vitamines. Vooral vitamine D, die heeft iedereen nodig. Daarmee voeg je jaren aan je leven toe. Net als veel slapen. Dan geef je je lichaam de tijd om te herstellen. Dj-en is hard werken maar gelukkig weet ik zelf hoe ver ik kan gaan. Ik weet mijn ‘cut off point’. En hoewel ik slecht slaap in een vliegtuig, probeer ik onderweg toch altijd een paar uurtjes mee te pikken.”
Stoned
Een van de eerste keren dat hij in Nederland was, begin jaren negentig, opende hij voor Primal Scream in poptempel Paradiso. Van te voren besloot hij een fietstochtje te maken en onderweg – hoe kan het ook anders? – naar een coffeeshop te gaan. “Ik nam twee hijsjes van een joint en was knetterstoned. Toen ik verder fietste, raakte ik dus volkomen de weg kwijt; ik wist niet eens meer in welk hotel ik verbleef. Met veel moeite heb ik het toch gevonden en snel een dutje gedaan voor mijn optreden die avond. De bandleden van Primal Scream hadden dat overduidelijk niet gedaan en stonden zo stoned als een garnaal op de buhne. Ik snap nog steeds niet hoe ze dat optreden voor elkaar hebben gekregen.” Bij de gedacht aan Amsterdam komen warme gevoelens bij hem boven. “Ik heb geweldige momenten in die stad meegemaakt.”
Grammy
Een grote opsteker zijn Paul Oakenfolds drie nominaties voor de Amerikaanse Grammy Awards: voor zijn Creamfields compilatie in 2004, zijn artiestenalbum ‘A Lively Mind‘ in 2007 en opnieuw in 2009 voor het producerswerk voor Madonna. “Ik heb echt respect voor de Grammy’s. Ze erkennen elektronische dance muziek. Daar kunnen de Britten nog wat van leren!” Verontwaardigd: “Terwijl Groot-Brittanie de bakermat van de house is, bestaat daar geen enkele erkenning voor het genre. Wel voor reggae, ska, indie. Maar op het gebied van dansmuziek is er geen respect voor de eigen mensen. Dat vind ik in Nederland geweldig. Jullie zijn gek met jullie dj’s, ze worden op handen gedragen. In Engeland ontbreekt dat op alle fronten.”
Dit interview met Paul Oakenfold is op oorspronkelijk in augustus 2013 op DJMag.nl gepubliceerd.
Wie is Paul Oakenfold?
Paul Oakenfold is de nummer één dj van het Verenigd Koninkrijk. Deze eenvoudige verklaring doet echter niet eens recht aan Oakenfold’s indrukwekkende bijdrage aan ons muzikale landschap. Zijn stempel is te zien in alles, van de vroege opkomst van hip-hop en de heruitvinding van de Britse danscultuur tot de Balearic-explosie en de geboorte van ‘Madchester’.
Dit alles begon eind jaren zeventig toen een jonge Paul Oakenfold samen met zijn vriend Trevor Fung zijn muzikale vaardigheden ontwikkelde door soul en zeldzame grooves te mixen in een kelderbar in Covent Garden in Londen. Zijn verbeelding werd aangewakkerd en Oakenfold besloot de wortels van zijn nieuwe obsessie te vinden door te verhuizen naar West Harlem in New York. Daar werkte Paul Oakenfold als koerier voor lokale dance-radiozenders. ’s Nachts bezocht hij de opkomende nieuwe clubomgeving van de stad en was getuige van de buitengewone geboorte van hip-hop. Geïnspireerd was Oakenfold vastbesloten om door te breken in de muziekindustrie.
Terug in Londen kreeg Paul Oakenfold een baan als A&R-manager bij Champion Records. Hij had een goed gehoor en tekende al snel Jazzy Jeff & the Fresh Prince – de laatste, natuurlijk, zou later Will Smith blijken te zijn- en Salt n’ Pepa. Van Champion verhuisde Oakenfold naar de Londense kantoren van Profile en Def Jam. Tegen die tijd was hij echter steeds meer geïnteresseerd in DJ’en en produceren, twee ambities die al snel ruimschoots zouden worden vervuld.
In 1987 reisden Paul Oakenfold en mede-dj’s Danny Rampling, Nicky Holloway en Ian St Paul naar het Balearische eiland Ibiza voor een zomervakantie. Er was potentieel voor een levendige nieuwe undergroundscene, hoewel niemand op dat moment besefte hoe Ibiza de clubcultuur in de komende jaren zou domineren. Paul Oakenfold keerde terug naar Engeland met een nieuw Balearisch housesound. Hij begon regelmatig clubavonden te organiseren in Londen, met name Spectrum of the Future in Heaven. De club werd het middelpunt van een nieuwe danshouding en trok niet alleen de vaste Londense crews aan, maar ook rockmuzikanten van buiten de stad, waaronder de bands uit Manchester, The Stone Roses en Happy Mondays.
In 1989 werd Paul Oakenfold samen met zijn productiepartner Steve Osborne gevraagd om Happy Mondays te produceren, een band op het baanbrekende Manchester-label Factory. Het resultaat was de Madchester Rave On EP, een mix van dance, indie, funk en pop die als katalysator werkte voor de ‘baggy’-scene en onderweg een hele reeks bands in Manchester en daarbuiten inspireerde. Het ging vooraf aan het grootste album uit de carrière van de band, het door Oakenfold / Osborne geproduceerde Pills ‘N’ Thrills and Bellyaches in 1990. Het was het begin van een lange connectie tussen Paul Oakenfold en rockmuziek. Hij was bijvoorbeeld de dj op het historische Spike Island-concert van The Stone Roses en remixte samen met Osborne bands als New Order, The Cure en Massive Attack. Het Oakenfold / Osborne-team werd in 1990 zelfs genomineerd door de BPI als Beste Producers.
In 1991 werd Paul Oakenfold benaderd door U2, die toen bezig waren met het afronden van het album Achtung Baby. Paul eindigde met het remixen van Even Better Than the Real Thing en Mysterious Ways, waardoor de band een geheel nieuwe dimensie kreeg.
Vastbesloten om zijn eigen lot in de hand te houden, lanceerde Paul Oakenfold in 1990 zijn eigen platenlabel, Perfecto. In de daaropvolgende jaren is Perfecto niet alleen een doorgeefluik geweest voor Paul’s eigen remixactiviteiten, maar ook een platform voor nieuw talent, waarbij hij DJ-talenten als Timo Maas en Hernan Cattaneo aanmoedigde.
Gedurende de jaren negentig kwam de dj-reputatie van Paul Oakenfold in een stroomversnelling. Hij had residencies bij Cream in Liverpool en Ministry of Sound in Londen, en keerde elke zomer terug naar Ibiza, waar de vreemde kleine undergroundscene van eind jaren tachtig een cruciaal onderdeel van de dancecultuur was geworden. Paul Oakenfold werd ook de eerste dj die op het hoofdpodium van het Glastonbury Festival speelde.
Als remixer verzamelde Oakenfold een enorm aantal credits, samenwerkend met iedereen van Arrested Development en Snoop Doggy Dogg tot Madonna, voor wie hij de single What It Feels Like For A Girl remixte. Sinds het begin van 2001 heeft Paul Oakenfold zijn inspanningen geconcentreerd op Amerika.