This post is also available in: English (Engels)
Toen ik de getalenteerde Italiaanse techno-producer en DJ Enrico Sangiuliano in 2014 ontmoette, was hij nog een rising star. Zijn faam groeide gestaag, maar had nog niet de huidige hoogtes bereikt. Ik ontmoette hem en zijn partner van dat moment, Silvia, tijdens ADE in een intieme setting in de Cue Bar, nu Hunter's Bar. Enrico deed een showcase op een evenement van Tom Hades'/Rhythm Collective.
Gekleed in het zwart, bleek Enrico Sangiuliano een vriendelijke en toegankelijke man te zijn, gemakkelijk om mee te praten. We spraken dus over techno en hij draaide een geweldige set.
Hedendaags thema
Net voor ADE 2015 was Cue Bar in Amsterdam al veranderd in Hunter’s Bar en daarmee eveneens het interieur. Deze keer gingen we op een fluwelen bank zitten en maakten opnieuw contact. Het enige onderwerp dat Enrico, nog steeds gekleed in een eenvoudige zwarte broek en een zwart T-shirt dat betere dagen had gekend, vermeed, was ‘ghost producing’, wat ik interessant vond. Helaas zijn we nog steeds niet tot de bodem van dat hedendaagse thema gekomen.
Moon Rocks
Gedurende deze twee jaar schoot de carrière van Enrico omhoog en toen zijn track Moon Rocks dit jaar door Adam Beyer werd gespeeld als afsluitend anthem tijdens het Awakenings-festival (zie video), steeg de populariteit van Enrico tot ongekende hoogtes! Tegenwoordig heeft hij de status bereikt waar velen van dromen, namelijk ‘producer bij Drumcode’, het extreem succesvolle label van Adam Beyer.
Ontmoeting tijdens ADE
Onze derde ontmoeting was een onverwachte maar zeer welkome tijdens ADE 2016. Enkele van mijn Italiaanse vrienden, DJ/producer Marco Ranieri (Thirdone) en een collega, gingen naar Mary Go Wild, de platenwinkel/uitgeverij van dansliteratuur, die zich op de Amsterdamse Wallen bevindt. Ik besloot me bij hen aan te sluiten. Hoewel het minder dan 10 minuten lopen was van de ene naar de andere locatie – waarvan ik hen op de hoogte bracht – besloten ze decadent om een Über te bellen, wat de tijd, inclusief het wachten, verdubbelde. Ach ja.
"Marcelina!"
Ik bedankte Marco later, want toen ik de winkel naderde, zag Enrico Sangiuliano, die buiten een sigaret rookte, me al van veraf. De roem had zijn kledingstijl niet veranderd, hij was nog steeds helemaal in het zwart, noch zijn sympathieke persoonlijkheid. Terwijl ik twijfelde of deze inmiddels nogal beroemde artiest, die elke week honderden nieuwe mensen ontmoett, zich me nog zou herinneren. Hij nam echter in één seconde die aarzeling weg. “Marcelina!”, riep hij met zijn charmante Italiaanse accent, terwijl we nog enkele meters van elkaar verwijderd waren. “Enrico!”, antwoordde ik luid met mijn beste Italiaanse tongval en we omhelsden elkaar. De ontmoeting voelde zo vertrouwd als of we elkaar gisteren nog hadden gesproken.
Donkere kelder
Helaas was er niet veel tijd om bij te praten: Enrico Sangiuliano en Secret Cinema waren de geheime artiesten van Mary Goes Wild’s geheime locatie. Ik begreep plotseling waarom er een lange rij stond voor een paar huizen verderop. Marco, zijn vriend en ik kregen een vip-polsbandje, liepen langs de rij en vonden moeiteloos onze weg naar een zeer kleine en donkere kelder. Het was er heet, zweterig en, voor zover het beperkte licht toeliet, gevuld met mensen die zich op stomende techno uitleefden. Ik liep een paar meter de menigte in, net ver genoeg om Enrico en Jeroen (Secret Cinema) dicht bij elkaar achter de intieme DJ-booth te zien, en besloot dat ik liever vanaf een kleine afstand achter de menigte luisterde. Het was er namelijk net iets te benauwd voor mijn persoonlijke smaak. Dus vond ik deze geweldige plek buiten de ingang van de ruimte, die niet meer of minder was dan een gemiddelde deur die eruit was gehaald, en danste mijn benen eraf.
Happy few
Toen ik wegliep om naar de volgende ADE-locatie te gaan, maakte een niet onaantrekkelijke man die in de rij stond om naar binnen te gaan, een grapje tegen me: ‘Wow, jij moet wel de juiste mensen kennen om dat polsbandje te hebben’. Tot dat moment had ik niet helemaal gerealiseerd hoe exclusief dit evenement was waar ik zojuist in was gelopen en me naartoe had laten slepen. Ik antwoordde verrassend: ‘Ehhh, ja, denk het wel’. Nadat ik mijn gedachten in een fractie van een seconde had geordend en me realiseerde dat ik daadwerkelijk een van de happy few was, grijnsde ik: ‘Als ik nou maar voor betaald werd’. De man begreep mijn punt en lachte.
Erkend talent
Terwijl ik wegliep naar nieuwe ADE-avonturen, besefte ik dat dit wel eens mijn laatste kans zou kunnen zijn geweest om deze echt aardige en bescheiden man Enrico Sangiuliano op een organische en spontane manier te ontmoeten. Zijn talent wordt erkend, wat fantastisch is! Ik ben zo trots op hem!